Posts

Pangreuah-reuah dina Miéling Poé Basa Indung Sadunya

Image
  Bangbaluh Haté Leungeun teu eureun mencetan tarang. Sirah karasa enyut-enyutan. R ék teu enyut-enyutan kumaha tuda? Kahirupan asa beuki pikapusingeun. Barudak sakola dieureunkeun deui sakolana. Paribasa daring . Ari geus daring téh hartina salaki kuring moal bisa dagang deui di sakolaan. Padahal pan dagang di sakolaan téh pacabakannana. Lian ti éta, mun daring pan kudu aya modal kuota keur si Cikal nu ayeuna sakola di SMP. Enya gé basa éta aya bantuan kuota ti pamarentah, tapi pan ayeuna geus teu aya. Jaba geuning teu cukup ku kuota ti pamaréntah wungkul. Da cenah teu bisa asup kana média sosial séjénna. Cukup keur diajar wungkul kuota ti pamarentah mah. Atuh angger kudu meuli kuota nu bisa asup kana sagala médsos. Najan enya budak téh tara ngurihit, tapi da kuring gé embung boga budak tinggaleun. Jaman kiwari mah pan kudu wawuh jeung   médsos. Kapan ngagawéan tugas gé loba ningali kana internét. Nya meuli kuota saeutik-eutikeun mah sok dipaksakeun. Sigana kuota téh geus jadi sal

JELAGA

Image
                                                                                          Perempuan itu mengaduk-aduk nasi yang baru setengahnya menjadi bubur di sebuah panci penyok. Jelaga pekat menghiasi wadah tersebut yang mana setiap hari bertambah kepekatannya. Lidah-lidah api menjulur dari kayu bakar di dalam tungku yang kemudian menjilati bagian bawah dan pada sebagian tubuh panci. Angin membawa asap dari lidah-lidah api tersebut, menyisakan jelaga di langit-langit dapur, juga pada setiap benda yang ia lewati. Dan inilah: hitam berjelaga di seluruh ruangan dengan kepekatan yang akan terus bertambah setiap harinya.   Perempuan itu meniup api tatkala dilihatnya kayu bakar hampir setengah padam. Percikan-percikan bunga api menyembur di depannya. Sebentar kayu itu menyala, sebentar padam lagi. Kemudian ditambahkannya potongan-potongan kayu kecil karena kayu di dalam tungku ludes terbakar. Dengan telaten ia meniupi api yang padam yang kemudian menyala kembali dan menjalar ke seluruh
  Aku Harus Move on Oleh Wawang Santika Agustini   “Aku kangen Ayah, Bu,” terdengar suara anakku yang ketiga. Kulihat butiran bening mengalir di pipinya. Aku menatapnya haru. “Kita semua merindukannya, Nak,” ujarku. Kubelai rambutnya. Kemudian aku memalingkan muka untuk menyembunyikan air mata yang tiba-tiba membasahi kedua mataku. Aku menghapusnya dengan segera. “Bagaimana dengan sekolahku, Bu? Apakah aku akan bisa melanjutkan sekolah?” giliran anakku yang kedua yang berbicara. Aku tercekat. Pertanyaannya terasa begitu menohok ulu hatiku. Anakku yang kedua baru saja lulus dari SMP. Tentu saja ia harus melanjutkan sekolah yang pastinya memerlukan biaya yang tidak sedikit.   “Tentu saja, Nak. Kamu akan tetap melanjutkan sekolah,” jawabku dengan segera. “Jika belum ada biaya, tidak apa-apa tidak melanjutkan dulu, Bu,” suaranya bergetar. Aku tahu ia tidak rela mengatakan   hal itu. Selama ini, ia selalu menjadi nomor satu di kelas, bahkan di sekolah. Tentu saja ia ingin sek

Dayang Sumbi

Hayang nyaho awéwé mana nu geus nyasaak haté anak kuring. Anak kuring nu sakitu gagahna, gandang jeung perténtang, pinuh sima jeung wibawa, nepi ka aya nu wani nampik. Geus aya dua bulanna anak kuring - Adrian- gering nangtung ngalanglayung, teu beunang ditanya-tanya acan.  Hayang nyaho cucungahna tah, awéwé siga kumaha nu geus wani nganyerihatékeun téh? Mun téa mah anak kuring aya kakurangan, dina palebah naonna? Ceuk sasaha gé anak kuring mah salian ti kasép, gagah, karier alus, oge jalmana soméah, sopan, jauh tina sombong. Mun téa mah aya nu nampik, asa ku bodo-bodo teuing éta awéwé. Mangka anak kuring téh ahli waris tunggal pausahaan kuring. Sakeudeung deui gé pausahaan sarta harta kakayaan baris diturunkeun ka manéhna.  Geus dua bulan Adrian nguluwut waé, siga nu keuna ku to’un. Ditawaran gé awéwé nu geulis sarta berpendidikan, manéhna gideug. Ditawaran anak rélasi-rélasi kuring, tetep gideug. Ambek nyedek ka jalma nu can tangtu bungkeuleukannana. Antukna, kuring ne

Carpon: Sasalad

  Ratna ngusapan beuteung nu bulan alaeun. Orok karasa n é njragan di jero beuteung bari teu eureun muter. Mun ceuk kolot mah keur n é angan lawang. Moal lila deui g é  ngaborosot sigana mah. Manéhna nyarandékeun awak kana tembok. Cangkéngna karasa cangkeul jeung nyeri. Angen asa nyelek, katénjragan wae ku utun inji nu beuki motah. Dibarung ku kosongna padaharan, can kararaban sangu sakeprul-keprul acan ti isuk. Lain teu lapar, lain teu watir ka utun inji. Seueulna mah seueul nataku. Tapi euweuh huapkeuneunnana. Béas béak, sangu suwung. Teu sampeu, teu hui, teu jagong. Bubuhan cicing di kota bari hirup ngontrak di kamar sagéwok. Teu aya lahan keur melak céngék-céngék acan. Mun euweuh téh nya euweuh we. Euweuh pasakeun, euweuh huapkeuneun. Pan cai keur inumeun gé kudu meuli. Antukna Ratna ngan ukur bisa neureuyan ciduh bari ngararasakeun peurihna padaharan. “Tong mijah-mijah teuing atuh, Utun. Ieu angen Ema asa nyelek,” ceuk Ratna bari angger ngusapan beuteungna. Bangun nu surti, éta ut